|
|
5ο Διεθνές Συνέδριο ΙΑΚΕ – Ηράκλειο 5-7 Απριλίου 2019
«Η διεπιστημονικότητα ως γνωστική, εκπαιδευτική και κοινωνική πρόκληση« |
IAKE |
Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών |
Πρακτικά 5ο Συνέδριο ΙΑΚΕ τόμος Β ISBN: 978-618-84507-3-8
https://iake.weebly.com/praktika2019.html
|
επικαιροποίηση: 21/8/2019
|
|
Ονοματεπώνυμο Τόμος Σελ
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΧΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μαγκαρδάς Απόστολος
apmagard@yahoo.gr
Ιστορικός, Μεταπτυχιακός Φοιτητής
Περίληψη
Τι είναι “Δημόσια Ιστορία” ; “Δημόσια Ιστορία” είναι η μελέτη των τρόπων με τους οποίους ανασυγκροτείται το παρελθόν, διαχέεται και αποτυπώνεται στη δημόσια σφαίρα μέσα από τα μνημεία, τα μουσεία, τις τελετές και τους εορτασμούς, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, το διαδίκτυο, τα σχολεία και τους άλλους κρατικούς θεσμούς, κ.ο.κ. Για πρώτη φορά εισάγεται σε ακαδημαϊκό ίδρυμα στην Ελλάδα πρόγραμμα Δημόσιας Ιστορίας. Προσφέρεται από το Ε.Α.Π. Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στη Δημόσια Ιστορία.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 “γεννιέται” η δημόσια ιστορία. Γενέθλιος τόπος είναι το
αγγλοσαξονικό πλαίσιο. Αυξάνουν τα αιτήματα για μια ιστορία από τα κάτω. Έχουμε έκρηξη των λόγων περί δημόσιας ιστορίας από το 1989 και έπειτα. Οι βασικές αιτίες εξάπλωσης της Δημόσιας Ιστορίας είναι: 1)Η αύξηση των μεταναστευτικών ροών και γενικότερα της κινητικότητας στη μετά-ψυχροπολεμική εποχή που βιώνουμε όλοι μας, σε παγκόσμιο επίπεδο. 2)Η διάδοση των νέων, ψηφιακών τεχνολογιών με τη συνακόλουθη δικτύωση που αυτή παράγει.
Λέξεις-Κλειδιά: Δημόσια Ιστορία, Public History, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Μ.Π.Σ.
Δημόσια Ιστορία, μη ακαδημαϊκή Ιστορία.
1. Εισαγωγή
Τι είναι “Δημόσια Ιστορία” ; “Δημόσια Ιστορία” είναι η μελέτη των τρόπων με τους οποίους ανασυγκροτείται το παρελθόν, διαχέεται και αποτυπώνεται στη δημόσια σφαίρα μέσα από τα μνημεία, τα μουσεία, τις τελετές και τους εορτασμούς, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, το διαδίκτυο, τα σχολεία και τους άλλους κρατικούς θεσμούς, κ.ο.κ. (Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, 2018).
Η Δημόσια Ιστορία (στα αγγλικά: Public History) είναι αυτόνομο πεδίο της επιστήμης της
Ιστορίας (Γουδής, 2011). “Με τον όρο Δημόσια Ιστορία (Public History) εννοούμε τις πολλαπλές χρήσεις και αποτυπώσεις του παρελθόντος στη δημόσια σφαίρα, την ιστορική γνώση που δημιουργείται εκτός των τειχών: των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων, την ιστορική κουλτούρα που διαμορφώνεται από μνημεία, αρχεία, μουσεία, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τελετές, εκπαίδευση, κινηματογράφο, διαδίκτυο, τηλεόραση, κ.λ.π.”. Αντικείμενο της Δημόσιας Ιστορίας αποτελεί η μελέτη αυτής της “εφαρμοσμένης” ιστορίας, ενώ σκοπός της είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων που επιθυμούν να απασχοληθούν επαγγελματικά σε πολιτιστικά ιδρύματα, μουσεία, εκδοτικούς οργανισμούς, τοπικούς συλλόγους, στην παραγωγή ιστορικού οπτικο-ακουστικού υλικού, κ.λ.π. Ως επιστημονική δραστηριότητα η Δημόσια Ιστορία ακολουθεί τις μεθόδους της ακαδημαϊκής Ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό (Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, 2018).
Ο όρος Δημόσια Ιστορία και ο αντίστοιχος ακαδημαϊκός κλάδος είναι ελάχιστα γνωστοί στην Ελλάδα σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Η Δημόσια Ιστορία είναι σχετικά νέα έννοια. Διδάσκεται «με προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα-κυρίως στα πανεπιστήμια των αγγλοσαξονικών χωρών- αν και συχνά αμφιλεγόμενα ως προς τα όρια, τους στόχους και τις σκοπιμότητες, τους φορείς και τη «χρησιμότητά» της”. Σύμφωνα με μια άποψη “έχει αναγνωριστεί ως, ενδεχομένως νόθο, παιδί της μητρικής επιστήμης”. Κατά τον δραστήριο ιστορικό Χάγκεν Φλάισερ “Η Δημόσια Ιστορία δεν περιλαμβάνει το, εσωστρεφές από τη φύση του, ακαδημαϊκό κομμάτι της ιστορικής κουλτούρας -την έρευνα και τη διδασκαλία στα αμφιθέατρα- αλλά διεκδικεί
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
περίπου όλα τα υπόλοιπα. Αποσκοπεί στην ιστορική αφύπνιση, την ενημέρωση και ενδεχομένως την επιμόρφωση του κοινού αυτού, του «ανειδίκευτου» συνολικού πληθυσμού, του «λαού» για τον οποίο τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων δε διαθέτουν αρκετά θρανία”. Στη Δημόσια Ιστορία μαζί με τους κατά παράδοση ιστορικούς, συνεισφέρουν επίσης δημοσιογράφοι, υπεύθυνοι μουσείων και αρχείων, αλλά και σκηνοθέτες και ξεναγοί του διαρκώς επεκτεινόμενου ιστορικού τουρισμού.
Ωστόσο, επιπροσθέτως, ανακατεύονται και τσαρλατάνοι, ταχυδακτυλουργοί, ή αρνητές της Ιστορίας. Δηλαδή όχι μόνο ιστοριοδίφες, ερασιτέχνες, συγγενείς εξ αγχιστείας, εραστές, αλλά και βιαστές της ιστορίας. Καιροσκόποι χρησιμοποιούν την ιστορία για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.
Δημόσια Ιστορία, εν ολίγοις, είναι ό,τι τριγύρω μας φιλοδοξεί να αφηγείται κάτι για το παρελθόν- και σε μας τους παραλήπτες των μηνυμάτων μένει να κρίνουμε την “ορθότητα” των αφηγήσεων … “Σημαντικό φορέα της Δημόσιας Ιστορία αποτελούν και τα μνημεία που δεν έχουν πια το άλλοτε πανίερο ή και ιδεολογικά απαραβίαστο status μαυσωλείων, έξω από τη ζώσα κοινωνία, αλλά τείνουν να ενσωματώνονται σε αυτήν ως μεστά νοήματος σημεία επαφής με την παρελθούσα πραγματικότητα”. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το μνημείο Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο, για το οποίο ο δημιουργός του εξέφρασε την επιθυμία να γίνει ένας τόπος στον οποίο να πηγαίνει κανείς ευχαρίστως- ακόμα και παιδιά (Γουδής, 2011).
2. H γέννηση της Δημόσιας Ιστορίας
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 “γεννιέται” η δημόσια ιστορία. Γενέθλιος τόπος είναι το αγγλοσαξονικό πλαίσιο. Αυξάνουν τα αιτήματα για μια ιστορία από τα κάτω. Έχουμε ανάδυση νέων υποκειμένων που διεκδικούν και διεκδικούνται από τη Δημόσια Ιστορία (Μπιλάλης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δ.3).
Έχουμε έκρηξη των λόγων περί δημόσιας ιστορίας από το 1989 και έπειτα. Οι βασικές αιτίες εξάπλωσης της Δημόσιας Ιστορίας είναι: 1)Η αύξηση των μεταναστευτικών ροών και γενικότερα της κινητικότητας στη μετά-ψυχροπολεμική εποχή που βιώνουμε όλοι μας, σε παγκόσμιο επίπεδο.
2)Η διάδοση των νέων, ψηφιακών τεχνολογιών με τη συνακόλουθη δικτύωση που αυτή παράγει (Μπιλάλης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δ.4).
Αυτή η εποχή είναι γνωστή ως η εποχή των πολέμων για την ιστορία. Στη Γαλλία υπάρχει Επιτροπή Επαγρύπνησης καθώς και Νόμοι της Μνήμης. Νομοθετικές απαγορεύσεις σχετικά με το τι πρέπει να θυμόμαστε και τι να ξεχνάμε. Σε αυτό το πλαίσιο η Δημόσια Ιστορία ορίζεται ως ένας οιονεί κίνδυνος για την επιστημονική ιστορία. Αποτελεί για άλλους έναν εξαιρετικά γόνιμο χώρο για την παραγωγή ιστορικού λόγου (Μπιλάλης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δ.5).
Πως η Δημόσια Ιστορία ορίζει τον εαυτό της ; Υπάρχουν τρεις βασικές εννοιολογήσεις. Η έκκεντρη-εκκεντρική εννοιολόγηση: Η Δημόσια Ιστορία αποτελεί πεδίο στο οποίο εκπαιδεύονται ιστορικοί επιστήμονες για να εργαστούν εκτός σχολείου και πανεπιστημίου, σε μουσεία, ψηφιακές σελίδες με ιστορικό περιεχόμενο, κ.λ.π. Εφαρμοσμένη ιστορία: Καλείται να εμπλακεί με τις “πραγματικές” ανάγκες μέσω δράσεων, project, επιτελέσεων. Η Δημόσια Ιστορία είναι πράξη. Ο διαδεδομένος ορισμός: Οποιαδήποτε ιστορία διαφέρει από την επιστημονική ιστορία ονομάζεται Δημόσια Ιστορία. Αναφέρεται σε κινηματογραφικές αναπαραστάσεις, τηλεοπτικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ, λογοτεχνικά έργα, σχόλια σε blogs και γενικότερα σε οτιδήποτε λαμβάνει χώρα στο δημόσιο μη ακαδημαϊκό χώρο (Μπιλάλης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δ.6).
Συγκροτήθηκε η Δημόσια Ιστορία ως αντίστιξη της επιστημονικής ιστορίας και ως πρακτικές των επαγγελματιών ιστορικών. Η Δημόσια Ιστορία επιλέγει να μένει στο “κατώφλι” της επιστημονικής ιστορίας και να διατηρεί μια αμφίθυμη σχέση με αυτήν. Φαίνεται να προτιμά την αποκοπή της από την επιστημονική ιστορία και όχι τη σύνθεση (Μπιλάλης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δ.7).
Στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, σύμφωνα με τον Serge Noiret, πρόκειται για ένα είδος διαμεσολάβησης ανάμεσα στην ακαδημαϊκή ιστορία, που διδάσκεται στα πανεπιστήμια, και στο
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
ευρύτερο κοινό. Ο ιστορικός της δημόσιας ιστορίας έρχεται να απαντήσει στις διαφορετικές απαιτήσεις των διαφορετικών κοινοτήτων (Κακουριώτης, Περιοδικό Ο Αναγνώστης).
3. H Ακαδημαϊκή καταξίωση της Δημόσιας Ιστορίας
Κατά τη δεκαετία του ’70 αναπτύχθηκε και καθιερώθηκε ακαδημαϊκά στις Η.Π.Α. η Δημόσια Ιστορία. Σήμερα, η Δημόσια Ιστορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, περιλαμβάνεται ως μάθημα στα προπτυχιακά προγράμματα των τμημάτων Ιστορίας και ως αυτόνομο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που οδηγεί σε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης σε δεκάδες πανεπιστήμια. Επιπλέον, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει η αντίστοιχη ένωση National Council for Public History, η οποία εκδίδει το τριμηνιαίο περιοδικό Public Historian. Η Δημόσια Ιστορία έκανε την εμφάνιση της στην Ευρώπη μόλις κατά την τελευταία δεκαετία, κυρίως στα μεταπτυχιακά προγράμματα αρκετών πανεπιστημίων, όπως για παράδειγμα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, το Πανεπιστήμιο της Γάνδης, το Τρίνιτυ Κόλλετζ του Δουβλίνου, κ.α.
Τέλος, εντός της τελευταίας μόλις πενταετίας, αναπτύχθηκε ιδιαίτερη κινητικότητα σε διεθνές επίπεδο, γύρω από το πεδίο της Δημόσιας Ιστορίας. Η κινητικότητα αυτή οδήγησε στην ίδρυση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τη Δημόσια Ιστορία (International Federation for Public History), η οποία οργάνωσε το 2016 το τρίτο διεθνές συνέδριό της στην Μπογκοτά της Κολομβίας (Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, 2018).
4. Γιατί ένα πρόγραμμα Δημόσιας Ιστορίας στην Ελλάδα ;
Μέχρι πρότινος δεν υπήρχε αυτοτελές Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στη Δημόσια Ιστορία. Για πρώτη φορά εισάγεται σε ακαδημαϊκό ίδρυμα στην Ελλάδα πρόγραμμα Δημόσιας Ιστορίας. Προσφέρεται από το Ε.Α.Π. Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στη Δημόσια Ιστορία.
Την ίδια στιγμή οι διαμάχες για την ιστορία στην δημόσια σφαίρα δείχνουν το αυξημένο
ενδιαφέρον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και του ευρύτερου πληθυσμού για την ιστορία. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, γενικότερα, εκδηλώθηκε έντονο ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας για ζητήματα ιστορίας και ταυτόχρονα υπάρχει ένας πολλαπλασιασμός των μέσων διαμόρφωσης ιστορικής κουλτούρας, που αποτελούν ταυτόχρονα αντικείμενα μελέτης αλλά και φορείς της Δημόσιας Ιστορίας. Ως παραδείγματα τέτοια μπορούν να αναφερθούν οι εκπομπές για την ιστορία τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών, τα ιστορικά ένθετα των εφημερίδων, η ίδρυση τοπικών και θεματικών μουσείων, οι ιστορικοί περίπατοι στην Αθήνα και τον Πειραιά, τα ψηφιακά αρχεία, οι ιστοσελίδες με ιστορικό περιεχόμενο, οι ψηφιακές αναπαραστάσεις του παρελθόντος, κ.ά.
Ενώ, όλο και περισσότερο, το κοινό ενδιαφέρεται για την Ιστορία, η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει αναπτύξει ούτε τις κατάλληλες μεθόδους προσέγγισης αυτού του κοινού (αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για κάθε μορφή χειραγώγησης και επιλεκτικής χρήσης της Ιστορίας από μη ειδικούς) ούτε τα απαραίτητα εργαλεία ανάλυσης της “εφαρμοσμένης” Ιστορίας στη δημόσια σφαίρα. Για τους λόγους αυτούς αναπτύχθηκε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στη Δημόσια Ιστορία από το Ε.Α.Π., ακριβώς για να απαντήσει στις νέες τούτες ανάγκες (Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, 2018).
5. Η εννοιολόγηση της Δημόσιας Ιστορίας
Τι κοινό έχουν ; Ένας πίνακας του Γύζη, επί παραδείγματι το “Κρυφό Σχολειό”, ένα ένθετο εφημερίδας, μια μαθητική παρέλαση, μια διαμάχη στο διαδίκτυο, ένα μουσειακό θέατρο, ένα βιβλίο του Στρατή Τσίρκα (“Η Χαμένη Άνοιξη”), μια σχολική παράσταση, είναι όλα Δημόσια Ιστορία. Δημόσια Ιστορία, δηλαδή, είναι η ιστορία που παράγεται έξω από τα Πανεπιστήμια, έξω από τα ερευνητικά κέντρα, εκτός των τειχών. Δημόσια Ιστορία, κατά τον καθηγητή Χάρη Αθανασιάδη είναι: εκθέσεις σε μουσεία, αρχειακές συλλογές, σχολικές γιορτές και εγχειρίδια, μνημεία και
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
τελετές στο δημόσιο χώρο, ιστορικά μυθιστορήματα, εκπομπές και τηλεόραση, κινηματογραφικές ταινίες, αντιπαραθέσεις στον τύπο για ζητήματα ιστορίας και τώρα πια στις μέρες μας αντιπαραθέσεις για ζητήματα ιστορίας στο διαδίκτυο, ζητήματα όπως “οι νεκροί του Πολυτεχνείου” (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Δημόσια Ιστορία, 2017).
Η ωραία τριλογία των νεοκλασικών κτιρίων στην Πανεπιστημίου: η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο, η Εθνική Βιβλιοθήκη, όταν χτίστηκαν τον 19ο αιώνα λειτουργούσαν ως Δημόσια Ιστορία, συγκροτούσαν την ταυτότητα της νέας Αθήνας, κατ’ εικόνα και ομοίωση της αρχαίας. Οι δύο ανδριάντες ο Ρήγας Φεραίος και ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’, στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σήμερα συνυπάρχουν αρμονικά, τότε βέβαια, την εποχή εκείνη ο Γρηγόριος είχε αφορίσει τον Ρήγα, βλέπεται ορισμένες μορφές Δημόσιας Ιστορίας, όπως αυτοί εδώ, αποκλίνουν σημαντικά από την ακαδημαϊκή ιστορία, διότι ο στόχος τους ήταν ακριβώς η συγκρότηση της ταυτότητας.
Η πολύβουη πλατεία της Νέας Σμύρνης, γεμάτη ζωή, κοιτάζει το μέλλον, ωστόσο η ταυτότητα αυτής της πόλης θεμελιώθηκε σε ένα ιστορικό τραύμα, την καταστροφή της Σμύρνης και την επακόλουθη προσφυγιά. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα graffiti, η περίλυπη γυναίκα, το παιδί που κλαίει, στο βάθος η πυρκαγιά. Το graffiti είναι τωρινό, μα υπενθυμίζει το παλιό τραύμα, η ταυτότητα γειώνεται στο παρελθόν και αποτυπώνεται στο σώμα της πόλης, γίνεται Δημόσια Ιστορία (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Δημόσια Ιστορία, 2017).
6.Το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα στη Δημόσια Ιστορία του Ε.Α.Π.
“Απευθύνεται σε όσους οργανώνουν μουσειακές εκθέσεις, όσους οργανώνουν ιστορικά προγράμματα για πολιτιστικά ιδρύματα, όσους καταπιάνονται με την εκλαϊκευσή της ιστορίας, δηλαδή να κάνουν πιο εύληπτη και πιο ελκυστική την ακαδημαϊκή ιστορία, οι δάσκαλοι για παράδειγμα στα σχολεία, άνθρωποι που δουλεύουν σε Δήμους, σε εκδοτικούς οίκους, όσοι τέλος καταπιάνονται με την παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού για ζητήματα ιστορίας” (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Δημόσια Ιστορία, 2017).
Σκοπός, δηλαδή, του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Δημόσια Ιστορία είναι η παροχή των
αναγκαίων γνώσεων και η καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων σε όσους και όσες επιθυμούν να εμπλακούν δημιουργικά με αυτές τις εφαρμοσμένες εκδοχές της ιστορίας. Δημόσια Ιστορία, η ιστορία στη δημόσια σφαίρα, εκτός των τειχών (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Δημόσια Ιστορία, 2017).
Διπλός είναι ο σκοπός του Π.Μ.Σ.: να εντρυφήσει αφενός στις ιδιαιτερότητες των νέων μορφών παραγωγής ιστορικής γνώσης και κουλτούρας και να προετοιμάσει, αφετέρου, επιστημονικά όσους επιθυμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά σε φορείς που διαχειρίζονται το παρελθόν στη δημόσια σφαίρα. Οι φοιτητές και φοιτήτριες, με την ολοκλήρωση του προγράμματος θα είναι σε θέση:α)να αντιλαμβάνονται τη σημασία της δημόσιας ιστορίας ως διακριτού επιστημονικού πεδίου, β)να εκλαϊκεύουν την ακαδημαϊκά παραγόμενη ιστορική γνώση, γ)να διαχέουν τεκμηριωμένη ιστορική γνώση στη δημόσια σφαίρα με τη χρήση πολυτροπικών μέσων και τεχνικών, δ)να οργανώνουν δράσεις με ιστορικό περιεχόμενο, ε)να αξιοποιούν τις νέες τεχνολογίες, τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, για την παραγωγή ιστορικού υλικού, στ)να επιμελούνται ιστορικές σελίδες στο διαδίκτυο και ιστορικά ντοκιμαντέρ, ζ)να εκπονούν εκπαιδευτικά προγράμματα για τη διάχυση της ιστορικής σκέψης και γνώσης, να οργανώνουν παρουσιάσεις εκθεμάτων σε αρχειακές συλλογές και μουσεία, να διεξάγουν σεμινάρια και εργαστήρια Ιστορίας κ.τ.ό., η)να συνδέουν τις ποικίλες μορφές δημιουργικής έκφρασης (μουσική, ζωγραφική, θέατρο, χορός, κόμικ, γκράφιτι, κ.λ.π.) με το ενδιαφέρον για την ιστορία, θ)να καλλιεργούν, μέσα από ειδικά σεμινάρια, στο προσωπικό της δημόσιας διοίκησης και του ιδιωτικού τομέα την ιστορική συνείδηση με στόχο τη διαφύλαξη, οργάνωση και αξιοποίηση των αρχείων τους και να προωθούν την προβολή της ιστορίας τους (Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, 2018).
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
7.Δημόσια Ιστορία: Το Ελληνικό παράδειγμα
Δεν υπάρχει στην Ελλάδα κάποιος θεσμοθετημένος οργανισμός για την έρευνα της Δημόσιας Ιστορίας, ούτε αποτελεί ξεχωριστό αντικείμενο διδασκαλίας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Θα λέγαμε όμως πως πρόκειται για έναν τομέα που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει σημαντική άνθηση. Σε ότι αφορά τη μελέτη της Δημόσιας Ιστορίας στη Ελλάδα, αποφασιστική ήταν η συμβολή της ομάδας έκδοσης του περιοδικού Historein. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του περιοδικού Historein με τη διοργάνωση του συνεδρίου που είχε τον τίτλο “Η ιστορία ως διακύβευμα. Μορφές σύγχρονης ιστορικής κουλτούρας” που πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου-2 Δεκεμβρίου 2001, τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε μορφή CD το 2003 μαζί με τον 4ο τόμο του περιοδικού Historein, A Review of the Past and Other Stories, από τις εκδόσεις Νεφέλη στην Αθήνα (Λεμονίδου, 2015).
Ιδιαίτερα σημαντική έχει υπάρξει, επίσης και η συμβολή του Δικτύου Μελέτης Εμφυλίων Πολέμων. Τα περισσότερα συνέδρια που έχει διοργανώσει το Δίκτυο Μελέτης Εμφυλίων Πολέμων και οι συλλογικοί τόμοι που έχει εκδώσει είναι αφιερωμένα ή εστιάζουν σε εκφάνσεις της Δημόσιας Ιστορίας, όπως η ανάλυση του διπόλου μνήμης/ιστορίας, οι προσωπικές μαρτυρίες και αφηγήσεις, η αναπαράσταση των γεγονότων, η τοπική διάσταση της ιστορίας κ.ο.κ.
Οφείλεται ειδική μνεία στη συμβολή του καθηγητή Χάγκεν Φλάισερ, ιδίως με το θεμελιώδες βιβλίο του για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Δημόσια Ιστορία, με τίτλο “Οι πόλεμοι της μνήμης. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στη δημόσια ιστορία” (εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2008), το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά σε δημοσιεύματα εφημερίδων που ο συγγραφέας συνέλεγε και αποδελτίωνε συστηματικά επί χρόνια. Πολλές και σημαντικές είναι οι εκφάνσεις του φαινομένου.
Ενδεικτικά μερικές από αυτές είναι:
α) Οι ομάδες προφορικής ιστορίας που δημιουργήθηκαν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας (Βόλος, Χανιά, Ικαρία), αλλά και σε περιοχές της Αθήνας (Κυψέλη, Καισαριανή, Αθήνα, Κολωνάκι), καθώς επίσης και η δραστηριότητα της Εταιρείας Προφορικής Ιστορίας στην Ελλάδα.
β) Ο ρόλος που έπαιξαν και οι πρωτοβουλίες που ανέλαβαν τα τελευταία χρόνια φορείς τοπικής ιστορίας και ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος. Όπως π.χ. εκπρόσωποι πολιτικών προσφύγων, αντιστασιακών οργανώσεων κ.λ.π. (Λεμονίδου, 2015).
γ) Οι εκθέσεις της Βουλής των Ελλήνων και σημαντικών μουσείων και ιδρυμάτων της χώρας, όπως επί παραδείγματι το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, που έχει μεγάλη επισκεψιμότητα από το κοινό.
δ) Οι ταινίες τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας στον κινηματογράφο, καθώς και αρκετές πλέον τηλεοπτικές παραγωγές με ιστορικά θέματα, που έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό. Να θυμίσουμε τα πρόσφατα παραδείγματα ταινιών για τον Εμφύλιο, μεταξύ άλλων από τους Παντελή Βούλγαρη, Κώστα Γαβρά, Αλίντα Δημητρίου, Ηλία Γιαννακάκη, καθώς και τις τηλεοπτικές παραγωγές του Σκάι για την Επανάσταση του 1821 και για σειρά άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων και γεγονότων της ελληνικής ιστορίας.
ε) Οι εντονότατες διαμάχες για τα σχολικά εγχειρίδια και η διδασκαλία της Ιστορίας στο ελληνικό σχολείο, με εξέχουσα βεβαίως αυτήν που προκλήθηκε το 2007 με αφορμή τη συγγραφή του εγχειριδίου για τη ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου από τη ομάδα της Μαρίας Ρεπούση, αλλά και για άλλες περιπτώσεις εγχειριδίων ιστορίας που είτε προκάλεσαν οξείες δημόσιες συζητήσεις είτε “κόπηκαν” από τις σχολικές τάξεις.
στ) Οι συζητήσεις για την ιστορία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και γενικότερα στα Μ.Μ.Ε. και στη δημόσια σφαίρα.
ζ) Η πλουσιότατη παραγωγή ειδικών εκδόσεων, με τη μορφή ενθέτων ή ακόμα και μικρών σε μέγεθος βιβλίων στον ημερήσιο ή εβδομαδιαίο Τύπο, με έκδοση σταθμό το περιοδικό “Ιστορικά” της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, που άρχισαν να εκδίδονται προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και βρήκαν στην πορεία πολλούς και άξιους μιμητές.
Παράλληλα, έχουμε την παραγωγή ιστορικών μυθιστορημάτων, που γνωρίζει μεγάλη εμπορική επιτυχία και ποσοτική ανάπτυξη. Ενώ δημιουργήθηκαν για τη χώρα μας καινούργια
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
πεδία, όπως είναι ο ιστορικός τουρισμός. Τα καινούργια πεδία δραστηριότητας διεκδικούν και αυτά μερίδιο της προσοχής του κοινού.
Από πλευράς περιεχομένου, το ενδιαφέρον της Δημόσιας Ιστορίας στην Ελλάδα εστιάζεται κυρίως στη δεκαετία του ’40, δηλαδή στα γεγονότα της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου. Παραμένει αξιοσημείωτο, επίσης, το ενδιαφέρον για τα γεγονότα που σχετίζονται με τη Μικρασιατική Καταστροφή, τα αίτια και τις συνέπειές της, που μια απ’ αυτές είναι η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών και οι πρόσφυγες (Λεμονίδου, 2015). Ενώ ενίοτε έρχονται στον πυρήνα του ενδιαφέροντος σημαντικά μεν θέματα, ωστόσο “ανώδυνα” και μη τραυματικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας, όπως για παράδειγμα η ιστορία του 19ου αιώνα.
8. Συμπεράσματα
Το αντικείμενο της Δημόσιας Ιστορίας είναι ένα καινούργιο, καινοτόμο αντικείμενο για την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα σχετικά νέο, για τα ελληνικά ακαδημαϊκά δεδομένα επιστημονικό αντικείμενο, το οποίο χρήζει περισσότερης μελέτης. Για πρώτη φορά εισάγεται σε ακαδημαϊκό ίδρυμα στην Ελλάδα πρόγραμμα Δημόσιας Ιστορίας. Προσφέρεται από το Ε.Α.Π. Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στη Δημόσια Ιστορία.
Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι αυτού του νέου επιστημονικού πεδίου η διάχυση της ιστορικής επιστήμης. Με δράσεις θα πρέπει η Ιστορία να απευθυνθεί στις πλατιές μάζες. Θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τα ιστορικά τραύματα μέσα από δράσεις Δημόσιας Ιστορίας.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Γουδής, Μ. (2011). TVΧΣ, Δημόσια ιστορία, μνήμη και “στιγμές”: Συζήτηση με τον Χ. Φλάισερ, Ημερομηνία Δημοσίευσης: 30/04/2011, Ανακτήθηκε στις 15/05/2019 από:
https://tvxs.gr/news.
Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Δημόσια Ιστορία, (2017). Δημόσια Ιστορία-Νέο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Ε.Α.Π.: Σε ποιους απευθύνεται το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Δημόσια Ιστορία, Ημερομηνία Δημοσίευσης: 19/06/2017, Ανακτήθηκε στις 17/06/2019 από:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=241&v=3x0sAbrsgSw.
Ε.Α.Π., Π.Μ.Σ. Δημόσια Ιστορία, (2018). Σκοπός-Περιγραφή, Γενικές Πληροφορίες, Διάρθρωση, Διδάσκοντες, Προϋποθέσεις Εισαγωγής, Επιτροπή Ακαδημαϊκής Εποπτείας, Επικοινωνία, Ανακτήθηκε στις 15/05/2019 από: https://www.eap.gr/el/programmata-spoudwn.
Κακουριώτης, Σ. Περιοδικό Ο Αναγνώστης, Η Δημόσια Ιστορία και οι (κατά)χρήσεις της,
Ανακτήθηκε στις 17/06/2019 από: https://www.oanagnostis.gr.
Λεμονίδου, Ε. (2015). «Δημόσια Ιστορία: Η διεθνής εμπειρία και το ελληνικό παράδειγμα». Στο: Αντρέας Ανδρέου, Σπύρος Κακουριώτης, Γιώργος Κόκκινος, Έλλη Λεμονίδου, Ζέτα Παπανδρέου, Ελένη Πασχαλούδη, επιμ. Η Δημόσια Ιστορία στην Ελλάδα. Χρήσεις και καταχρήσεις της ιστορίας, Αθήνα: Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 86-88.
Μπιλάλης, Δ. Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Eclass, Ιστορία της ιστοριογραφίας. Δημόσια Ιστορία, δ.3-7, Ανακτήθηκε στις 17/06/2019 από: http://eclass.uth.gr/eclass/modules/document/file.php/SEAD259/Παρουσιάσεις/PDF/Thematiki_7.pdf.
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
|
επικαιροποίηση: 21/8/2019
|
|
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
5o Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο
Η διεπιστημονικότητα ως γνωστική,
εκπαιδευτική και κοινωνική πρόκληση
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
TOMOΣ Β’
Eπιμέλεια έκδοσης:
Σπύρος Χ. Πανταζής
Ελένη Π. Μαράκη
Γεώργιος Ε. Στριλιγκάς
Εμμανουήλ. Μπελαδάκης
Ιωάννης Α. Τζωρτζάκης
Χριστόφορος Ε. Αρβανίτης
Ευγενία Ε. Ψαλτάκη
Χρήστος Σ. Ντρουμπογιάννης
ΗΡΑΚΛΕΙΟ 2019
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
I.A.K.E.
IΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
INSTITUTE OF HUMANITIES AND SOCIAL SCIENCES
Έβανς 83-85 Γρ. Α11 Τ.Κ. 71 201 Hράκλειο Κρήτης Τηλ./Fax. 2815 200045
Website: iake.weebly.com www.iake.gr
IΑΚΕ «Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών»
iakekriti@gmail.com
Με τη στήριξη της Περιφέρειας Κρήτης
Οι αναφορές (citations) σε άλλες επιστημονικές-ερευνητικές εργασίες γίνονται με
βιβλιογραφική παραπομπή στους συγγραφείς, τον τίτλο και την παρούσα δημοσίευση.
Επιτρέπεται η έντυπη ή ηλεκτρονική αναπαραγωγή της συγκεκριμένης επιστημονικής
εργασίας μόνο για εκπαιδευτική ή ερευνητική χρήση και με την προϋπόθεση ότι τα τυχόν
αντίγραφα περιλαμβάνουν την αρχική σελίδα και την παρούσα σημείωση πνευματικών
δικαιωμάτων. Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση, μέρους ή όλου των πρακτικών
για οικονομικό όφελος, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και
κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Eπιμέλεια έκδοσης:
Σπύρος Χ. Πανταζής, Ελένη Π. Μαράκη
Γεώργιος Ε. Στριλιγκάς, Εμμανουήλ Δ. Μπελαδάκης,
Ιωάννης Α. Τζωρτζάκης, Χριστόφορος Ε. Αρβανίτης,
Ευγενία Ε. Ψαλτάκη, Χρήστος Σ. Ντρουμπογιάννης
Τυποτεχνική επιμέλεια:
Ιωάννης Α. Τζωρτζάκης
Ειρήνη Γ. Μαρκάκη
Εκδόσεις Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών
Copyright © 2019
Σχεδιασμός εξωφύλλου & εκτύπωση:
Γραφικές Tέχνες ΕΜΜ. ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ & ΣΙΑ Ε.Ε
Κομνηνών 68 Πόρος, Ηράκλειο Κρήτης
Τ.: 2810 227933, E.: printpat@otenet.gr
ISBN: 978-618-84507-3-8
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Διοικητικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου
Πρόεδρος:
Μαράκη Ελένη του Παντελή
Αντιπρόεδρος:
Μπελαδάκης Εμμανουήλ του Δημητρίου
Γενικός Γραμματέας:
Στριλιγκάς Γεώργιος του Εμμανουήλ
Ταμίας:
Ντρουμπογιάννης Χρήστος του Σταύρου
Γραμματέας Εκδόσεων, Βιβλιοθήκης και Έντυπου Υλικού:
Αρβανίτης Χριστόφορος του Ελευθερίου
Γραμματέας Οργανωτικού, Ηλεκτρονικής Δικτύωσης
και Επικοινωνίας:
Τζωρτζάκης Ιωάννης του Αντωνίου
Γραμματέας Καινοτόμων Προγραμμάτων,
Διεθνών Συμπράξεων και Ανταλλαγών:
Ψαλτάκη Ευγενία του Ευαγγέλου
Ελεγκτική Επιτροπή του Ινστιτούτου
Πρόεδρος:
Γιαμαλάκης Γρηγόρης του Εμμανουήλ
Αντιπρόεδρος:
Βαρδιάμπαση Τερψιχόρη του Χαραλάμπους
Γραμματέας:
Σκουλά Ειρήνη του Νικολάου
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Πανταζής Σπύρος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
ΜΕΛΗ:
Arribas J. Manuel Galvin, ETF Specialist in VET & Skills Governance & Lifelong Learning
Baros Wassilios, Professor, Universität Salzburg
Braches- Chyrek Rita, Professor, Universität Bamberg
Coelsch-Foisner Sabine, Professor of English Literature and Cultural Theory,University of Salzburg
Garancini Gian Andrea P., Καθηγητής, Πανεπιστήμιο «APULIAE» Bari
Green Andy, Professor, UCL Institute of Education
Kempf Wilhelm, Professor, Universität Konstanz
Liu Ye, King’s College London
Moran-Ellis Jo, Professor, University of Sussex, UK
Otto Hans-Uwe, Professor, Universität Bielefeld
Panagiotou Victoria Mali Johanna, Υπεύθυνη έκδοσης του περιοδικού Ethno News, Μόναχο
Sailer Maximilian, Professor, Universität Augsburg
Schroeder Joachim, Professor, Universität Hamburg
Seukwa Louis-Henri, Professor, HAW Hamburg
Solvejg Jobst, Professor, Western Norway University of Applied Science
Sünker Heinz, Professor, Universität Wuppertal
Thiessen Barbara, HAW Landshut
Zahilas Loukas, Cedefop, Head of DSI
Αγγελίδης Παναγιώτης, Κοσμήτορας, Σχολή Επιστημών Αγωγής, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
Ανδρεαδάκης Νικόλαος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Ανδρουλιδάκης Εμμανουήλ, ΕΔΙΠ, Πατριαρχική Ανώτ. Εκκλ. Ακαδημία Κρήτης
Αρβανίτης Χριστόφορος, Επίκουρος Καθηγητής, Πατριαρχική Ανώτ. Εκκλ. Ακαδημία Κρήτης
Αργυριάδης Αλέξανδρος, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Frederick
Αργυρίου Αθανάσιος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών
Βιτσιλάκη Χρυσή, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Βλίζος Σταύρος, Επίκουρος Καθηγητής, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Γιαβρίμης Παναγιώτης, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Γκασούκα Μαρία, Πρόεδρος ΙΝΕΠ–ΕΚΔΔΑ / Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Γρηγοράκης Ιωάννης, Συντονιστής Ε.Ε., ΠΕΚΕΣ Κρήτης
Δεμίρογλου Παντελής, Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου, Δ.Π.Ε Δράμας
Δημάση Μαρία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Δουνδουλάκης Εμμανουήλ, Επίκουρος Καθηγητής, Πατριαρχική Ανώτ. Εκκλ. Ακαδημία Κρήτης
Ελευθεράκης Θεόδωρος, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Ζορμπάς Κωσνσταντίνος, Γενικός Διευθυντής Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης
Καδιανάκη Μαρία, Συντονίστρια Ε.Ε., ΠΕΚΕΣ Κρήτης
Καλογιαννάκης Μιχάλης, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Καλοκύρη Βασιλεία, Συντονίστρια Ε.Ε., ΠΕΚΕΣ Κρήτης
Καραβασίλης Ιωάννης, Μέλος ΣΕΠ του ΕΑΠ
Καραδημητρίου Αχιλλέας, Επιστ. Συνεργάτης Τμήματος Επικοινωνίας & MME, Παν/μιο Κρήτης
Κατσαγκόλης Αθανάσιος, Δρ. Φυσικής Αγωγής
Κατσαντώνη Σπυριδούλα, Προϊσταμένη ΚΕΣΥ Αν. Αττικής, Διδάσκουσα ΠΜΣ, Παν. Θράκης
Κορνηλάκη Αικατερίνη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Κοτρόγιαννος Δημήτριος, Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας, Διευθυντής Κέντρου Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔΙΚ) Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης
Κουκουνάρας-Λιάγκης Μάριος, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών ΕΚΠΑ
Κουλαϊδής Βασίλης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Κουρκούτας Ηλίας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Κουτούζης Μανώλης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ε.Α.Π.
Κουτσελίνη Μαίρη, Καθηγήτρια – Πρόεδρος Τμήματος Επιστημών της Αγωγής, University of Cyprus
Κυπριωτάκη Μαρία, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Κωνσταντινίδης Δημήτριος, Πρόεδρος Εταιρίας Επιστημών Αγωγής Δράμας
Λάβδας Α. Κώστας, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής, Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και
Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Λιβεράκος Πάνος, Senior Expert at the UNDP, Regional Hub for Civil Service
Μαντάς Παναγιώτης, Σύμβουλος Α΄, Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων
Μανωλάκος Προκόπης, Διδάκτωρ Επιστημών Αγωγής
Μανωλίτσης Γεώργιος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Μαράκη Ελένη, Προϊσταμένη ΚΕΣΥ Ηρακλείου
Μεταξάς Δ. Α.-Ι., Ομότ. Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Μητροπούλου Βασιλική, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Μουζάκη Αγγελική, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Μπαμπάλης Θωμάς, Καθηγητής, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ε.Κ.Π.Α.
Μπερερής Πέτρος, Σύμβουλος επί τιμή του Π. Ι. τ. Διευθυντής Σπουδών, ΥΠΠΕΘ
Μυλωνάκου-Κεκέ Ηρώ, Καθηγήτρια, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ε.Κ.Π.Α.
Νικολάου Σουζάννα-Μαρία, Αναπλ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ξενάκης Δημήτριος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης,
Οικονομάκου Μαριάνθη, Διδάσκουσα Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Οικονομίδης Βασίλης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Παναγιωτοπούλου Αλεξάντρα, Επιστημονικά Υπεύθυνη εκπαίδευσης Κοινωνικού Πολύκεντρου,
ΑΔΕΔΥ
Πανούσης Γιάννης, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης ΕΚΠΑ, πρ. Υπουργός
Παπαδάκης Νίκος, Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Κρήτης
Παπαδανιήλ Μαρία, Περιφερειακή Δ/ντρια Π/θμιας και Δ/θμιας Εκπαίδευσης Βορείου Αιγαίου
Παπαιωάννου Απόστολος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Παπαϊωάννου Γεώργιος, Επίκουρος Καθηγητής, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Παπαπέτρου Σάββας, Λέκτορας, Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
Παπαχρήστου Κώστας, Συντονιστής Ε.Ε., τ. Διευθυντής Σπουδών ΥΠΠΕΘ
Παπούλας Ανδρέας, Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης, Δ/νση Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης
Ράπτης Αριστοτέλης, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Ράπτης Νικόλαος, Προϊστάμενος Πρωτ/θμιας Εκπ/σης Π.Ε.Δωδεκανήσου, ΠΔΕ Νοτίου Αιγαίου
Ρογδάκη Αγάθη, Διδάκτωρ Επιστημών Αγωγής
Ροδοσθένους Ειρήνη, Επιθεωρήτρια φιλολογικών μαθημάτων, Γραμματέας Επιστημ. Ομίλου Κύπρου
Ρουμπής Νικόλαος, Καθηγητής Διδασκαλείου Νέας Ελληνικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Σαραφίδου Κατερίνα, Συντονίστρια Ε.Ε. στο ΠΕΚΕΣ Αν. Μακεδονίας – Θράκης
Σεραφείμ-Ρηγοπούλου Ευαγγελία, Διδάκτωρ Επιστημών Αγωγής
Σιφακάκης Πολυχρόνης, Διδάκτωρ Επιστημών Αγωγής
Σολωμού Αιμίλιος, Ιστορικός, Διευθυντής Έδρας UNESCO, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
Σπαντιδάκης Ιωάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Στρουμπάκης Μιχαήλ, Επίκουρος Καθηγητής, Πατριαρχική Ανώτ. Εκκλ. Ακαδημία Κρήτης
Στυλιανού Αντρέας, Βοηθός Δ/ντή, Ταμίας Επιστημονικού Ομίλου Κύπρου
Τσατσαρώνη Άννα, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Φύκαρης Γιάννης, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Φωτόπουλος Νίκος, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Mακεδονίας/Φλώρινα
Χατζηδάκη Ασπασία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Χατζησωτηρίου Χριστίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου
ΠΡΟΕΔΡΟΣ:
Μαράκη Ελένη
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ:
Μπελαδάκης Εμμανουήλ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ:
Στριλιγκάς Γεώργιος
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ:
Ντρουμπογιάννης Χρήστος
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΩΝ
ΕΡΓΑΣΙΩΝ
Τζωρτζάκης Ιωάννης
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
Αρβανίτης Χριστόφορος
ΜΕΛΗ:
Βαρδιάμπαση Τερψιχόρη
Βλαχάκης Γιώργος
Βλαχοκυριάκου Φωτεινή
ΜΕΛΗ:
Γιαμαλάκης Γρηγόρης
Θεοφάνους Κωνσταντίνος
Καδιανάκη Μαρία
Καλογεράκης Γεώργιος
Κατσαγκόλης Αθανάσιος
Κύρκος Αθανάσιος
Μακρυγιαννάκη Στυλιανή
Μαρινάκη Ζαφειρούλα
Μαρκάκη Ειρήνη
Μαρκογιαννάκη Σοφία
Μπελαδάκη Δέσποινα
Μπελαδάκη Νίκη
Ντρουμπογιάννης Αντώνης
Ντρουμπογιάννης Σταύρος
Παρίση Μαρία
Πατεράκη Άννα
Πατεράκης Γεώργιος
Σιφακάκης Πολυχρόνης
Σκουλά Ειρήνη
Στριλιγκά Μαλαματένια
Σφακάκη-Κυριακάκη Αθηνά
Τζωρτζάκης Ιωάννης
Χανιωτάκης Γιάννης
Ψαλτάκη Ευγενία
Συντονιστές Γραμματείας και Προεδρείων
Αλεγκάκης Γιώργος,
Αλεξάκης Μανόλης
Αντωνακάκης Δημήτριος
Αρβανιτάκης Μιχαήλ
Γιαλιτάκης Νίκος
Γιαλιτάκη Φωτεινή
Γρηγοράκης Ιωάννης
Καρπαθιωτάκη Δήμητρα
Καρτσάκη Στυλιανή
Κτιστάκη Φεβρωνία
Κοκοτσάκη Αντωνία
Μαθιουδάκης Γιάννης
Μαράκη Αγγελική
Μηλάκης Εμμανουήλ
Μίλκα Μαρία
Μπελαδάκη Μαρία
Μπελιμπασάκης Εμμανουήλ
Πατεράκη Μαρία
Σπανόπουλος Λάζαρος
Στριλιγκά Μαρία
Ταμιωλάκης Γεώργιος
Τσικαλάκης Γιάννης
Φαραζάκης Νικόλαος
Φουντουλάκης Αντώνιος
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Γραμματεία του Συνεδρίου – Ομάδες Εργασίας
Botnari Natalia
Αλδάκου Ελένη
Αναγνωστάκης Γεώργιος
Ασπετάκης Κωνσταντίνος
Βαμβουνάκη Χρυσή
Βαρούχα Μαρία
Βεϊσάκης Στυλιανός
Βιδάκης Μιχαήλ
Βλυσσίδου Κωνσταντίνα
Γιαλιτάκη Φωτεινή
Γκουτζικίδη Αναστασία
Γωγάκη Ανδρονίκη
Δαβάκης Στυλιανός
Δαγκωνάκη Χρύσα
Διαμαντούλη Ευθαλία
Εζανίδου Παναγιώτα
Ευθυμίου Μαρία
Θεοφάνους Ειρήνη
Ιατράκης Γιάννης
Καδιανάκη Αριστειδούλα
Καλούδη Ελευθερία
Καλυκάκη Έφη
Καρκανάκη Μαρία
Καρκανάκης Στυλιανός
Κοκκιάδη Μαρία
Κοκκίνη Μαρία
Κοκοβάκης Εμμανουήλ
Κομονταχάκης Ιωάννης
Κονιδάκης Γιώργος
Κοσμαδάκης Νικόλαος
Κουγιουμουτζής Ζαχαρίας
Κουφάκη Μαρία
Μαραυγάκη Μαρία
Μαρκογιαννάκη Αθηνά
Μελιώτη Στυλιανή
Μπάρα Αθηνά
Μπάτσουλης Αναστάσιος
Νταλιαδάκης Χαράλαμπος
Παπαδημητράκη Ευαγγελία
Παρδαλού Αργυρώ
Πατεράκη Ευαγγελία
Σιφάκης Νικόλαος
Σταματάκη Έφη
Σωμαράκη Ειρήνη
Τσεντελιέρου Σοφία
Τσοράγλου Αγγελική
Χαλεπάκη Δήμητρα
Χαραλαμπάκη Εύα
Χαραλαμπάκη Ευαγγελία
Χουρσανίδου Αναστασία
Χριστοδούλου Μαρία
Ψαρουδάκη Καλλιόπη
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Θεματικές Ενότητες του Συνεδρίου
ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Εννοιολογικό, ιστορικό, κοινωνικό και επιστημονικό πλαίσιο
Θεωρήσεις των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών επιστημών
Σύγχρονες τάσεις και πολιτικές, επιστημονικές έρευνες και πρακτικές
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ
Παιδαγωγική, εκπαιδευτική και διδακτική θεωρία
Πολιτικές για την εκπαίδευση, προσανατολισμοί και δομές της εκπαίδευσης
Προγράμματα Σπουδών, υποστηρικτικά και διδακτικά υλικά
Γενική παιδεία, διαθεματικότητα και εξειδικευμένη κατάρτιση
Καινοτόμα προγράμματα, νέες τεχνολογίες
Διδακτική μεθοδολογία, διδακτικές προτάσεις, σενάρια διδασκαλίας
Εκπαίδευση για την αειφορία, επαγγελματικός προσανατολισμός
Ειδική αγωγή και ενταξιακή εκπαίδευση
Άτυπη εκπαίδευση, δια βίου μάθηση
ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ
Η διεπιστημονικότητα στον ακαδημαϊκό και τον ερευνητικό χώρο
Συνεργατικές και ολιστικές προσεγγίσεις
Πρωτοπόρες τεχνολογίες, καινοτόμες προτάσεις, καλές πρακτικές
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Κοινωνία και πολιτική, άτομο/πολίτης και συλλογικότητες
Αυτοδιοίκηση, υπηρεσίες του πολίτη, συμμετοχικότητα
Οικονομία και αγορά εργασίας
Κινητικότητα, διαπολιτισμικότητα, διαπροσωπικές σχέσεις
Η διεπιστημονικότητα στον πολιτισμό, τη θρησκεία και την τέχνη
Ι.Α.Κ.Ε. 5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ 5-7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Το Διοικητικό Συμβούλιο I.A.K.E. αποτελείται από:
- Πρόεδρος
Μαράκη Ελένη του Παντελή – Προϊσταμένη Κέντρου Εκπαιδευτικής και Συμβουλευτικής Υποστήριξης (Κ.Ε.Σ.Υ) Ηρακλείου - Αντιπρόεδρος
Μπελαδάκης Εμμανουήλ του Δημητρίου, Διευθυντής 17ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου - Γενικός Γραμματέας
Στριλιγκάς Γεώργιος του Εμμανουήλ, Συντονιστής Εκπαιδευτικού Έργου (Σ.Ε.Ε.) Θεολόγων - Ταμίας
Ντρουμπογιάννης Χρήστος του Σταύρου, Διευθυντής 45ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου - Γραμματέας Εκδόσεων, Βιβλιοθήκης και Έντυπου Υλικού
Αρβανίτης Χριστόφορος του Ελευθερίου, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας - Γραμματέας Οργανωτικού, Ηλεκτρονικής Δικτύωσης και Επικοινωνίας
Τζωρτζάκης Ιωάννης του Αντωνίου, Συντονιστής Εκπαιδευτικού Έργου (Σ.Ε.Ε.) Μηχανικών - Γραμματέας Καινοτόμων Προγραμμάτων, Διεθνών Συμπράξεων και Ανταλλαγών
Ψαλτάκη Ευγενία, Νηπιαγωγός, Προωθήτρια Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων
Η Ελένη Μαράκη είναι Διδάκτωρ της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και με διετή μετεκπαίδευση στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε θέματα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, Νέων Τεχνολογιών στην Εκπαίδευση, Ειδικής Αγωγής και Έμφυλων διακρίσεων. Έχει δημοσιεύσει αρκετά άρθρα σε γνωστά επιστημονικά περιοδικά και έχει διατελέσει υπεύθυνη ύλης του εκπαιδευτικού περιοδικού «Σύγχρονοι Προσανατολισμοί στην Εκπαίδευση».
Δημόσιος Λόγος 